One song can spark a moment
یک آهنگ می تواند لحظه ای جدید را بسازد

One flower can wake the dream
یك گل میتواند بهار را بیاورد

One tree can start a forest
یك درخت می تواند آغاز یك جنگل باشد

One bird can herald spring
یك پرنده می تواند نوید بخش بهار باشد

زمانی که سر آشپز معروف گوگل ، چارلی آیرز Charlie Ayers، معروف به شف چارلی، در سال 1999 در گوگل استخدام شد کارمند شماره 40   بود و تنها برای کمتر از 50 گوگلر غذا می پخت اما در   ماه مه 2005 که گوگل را - بمنظور تاسیس تعدادی رستوران زنجیره ای ارگانیک و با سرمایه و کمک مالی میلیون دلاری سایر کارمندان گوگل - ترک می کرد برای بیش از 1500 نفر غذا سرو می کرد. 

کنون رزم جومونگ و رستم شنو، دگرها شنیدستی این هم شنو

به رستم چنین گفت اون جومونگ!

ندارم ز امثال تو هیچ باک
که گر گنده ای من ز تو برترم
اگر تو یلی من ز تو یلترم

رستم انگار بهش برخورد، یهو قاطی کرد و گفت:

منم مرد مردان ایران زمین
ز مادر نزادست چون من چنین
تو ای جوجه با این قد و هیکلت
برو تا نخورده است گرز بر سرت

جومونگ چشماشو اونطوری گشاد کرد و گفت:

تو را هیچ کس بین ایرانیان
نمی داندت چیست نام و نشان
ولی نام جومونگ و سوسانو را
همه میشناسند در هر مکان
تو جز گنده بودن به چی دلخوشی
بیا عکس من را به پوستر ببین
ببین تی وی ات را که من سوژشم
ببین حال میدن در جراید به من
منم سانگ ایل گوکه نامدار
ز من گنده تر نامده در جهان
تو در پیش من مور هم نیستی
کانال ۳ رو دیدی؟ کور که نیستی

در اینحال رستم پهلوان، لوتی نباخت و شروع به رجز خوانی کرد:

چنین گفت رستم به این مرد جنگ
جومونگا ! تویی دشمنم بی درنـگ
چنان بر تنت کـــوبم ایـــن نعلبکی
که دیگر نخواهی تو سوپ، آبــکی
مگـــر تو نـــدانی که مـن کیستم؟
من آن (تسو) سوسولت! نیستم
منم رستم، آن شیر ایــران زمین
(بویو) کوچک است در نگاهم همین

بعد از رجز خوانی رستم پهلوان، جومونگ از پشت تپه ای که آنجا پنهان شده بود آمد:

جومونگ آمد از پشت تل سیاه
کنارش(یوها) مــادر بی گنـاه!
بگفت:هین! منم آن جومونگ رشید
هم اینک صدایت به گوشــم رسید
(سوسانو) هماره بود همسرم
دهــم من به فرمان او این سرم
چون او گفته با تو نجنگم رواست
دگر هر چه گویم به او بر هواست!

و بعد از حرفهای جومونگ درد دل رستم آغاز گردید:

و این شد که رستم سخن تازه کرد
که حرف دلش گفت (پس کو نبرد؟!)
بگفت ای جومونگا که حرف دل است
که زن ها گـــرفتند اوضــاع به دست
که ما پهلوانیم و این است حالمان
که دادار باید رسد بر دل این و آن!

و اینچنین شد که دو پهلوان همدیگر را در آغوش گرفتند و بر حال خود گریه سر دادند:

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهــــــاران
کز سنگ ناله خیزد بر حال ما جوانان!

 اثبات خدا به روش انیشتین 

ایرباس A380 بزرگترین هواپیمای مسافربری جهان

دوقلوهای منتخب سراسر جهان

 می خواست برود، ولی چیزی او را پایبند کرده بود. ...

می خواست بماند، ولی چیزی او را به سوی خود می کشید.

می خواست بنویسد، قلمی نداشت.

می خواست بایستد، چیزی او را وادار به نشستن می کرد.

می خواست بگوید، لبان خشکیده اش نمی گذاشتند.

می خواست بخندد، تبسم در صورتش محو می شد.

می خواست دست بزند و شادی کند، ولی دستانش یاری نمی دادند.

می خواست نفس عمیقی بکشد و تمام اکسیژن های هوا را ببلعد، اما چیزی راه تنفسش را بسته بود.

می خواست آواز سر دهد، نغمه اش به سکوت مبدل شد

می خواست پنجره ی کلبه اش را باز کند و از دیدن زیباییها لذت ببرد ، اما با اینکه پنجره با او فاصله ای نداشت، این کار برایش غیر ممکن بود.

می خواست بی پروا همه چیز را تجربه کند ولی دیگر فرصتی وجود نداشت.

می خواست پرنده ی زندانی در قفس را پرواز دهد ولی ناتوان بود.

می خواست گلی بچیند و به کسی که به او خیره شده بود بدهد، دستش جلو نمی رفت.

می خواست به همه بگوید دوستشان دارد و عاشقشان است، لبش گشوده نمی شد.

می خواست ستاره های آسمان را بشمارد و هنگام عبور شهاب آرزو کند که کاش روزهای رفته بر گردند...

آخر او عکسی در قابی کهنه بود که توان هیچ کاری را نداشت!

می خواست حداقل لبخندی به لب داشته باشد، اما لبانش خشکیده بود.

یادش افتاد:

کاش وقتی عکاس گفت "بگو سیب" از دنیا گله نمی کرد، دلش می خواست اگر نمی تواند هیچ کاری بکند فقط بگوید: سیب

پسر ها

با ماشین میرن به بانکپارک میکنن،میرن دم دستگاه عابر بانک کارت رو داخل دستگاه میذارن کد رمز رو میزنن،مبلغ در خواستی رو واردمیکنن پول و کارت رو میگیرن و میرن

دختر ها

با ماشین میرن دم بانک

در آینه آرایششون رو چک میکنن

به خودشون عطر میزنن

احتمالا موهاشون رو هم چک میکنن

به خودشون عطر میزنن

احتمالا موهاشون رو هم چک میکنن

در پارک کردن ماشین مشکل پیدا میکنن

در پارک کردن ماشین خیلی مشکل پیدا میکنن

بالاخره ماشین رو پارک میکنن

توی کیفشون دنبال کارتشون میگردن

کارت رو داخل دستگاه میذارن،کارت توسط ماشین پذیرفته نمیشه

کارت تلفن رو میذارن توی کیفشون

دنبال کارت عابر بانکشون میگردن

کارت رو وارد دستگاه میکنن

2دقیقه قسمت راهنمای دستگاه رو میخونن

کنسل میکنن

دوباره کد رمز رو میزنن

کنسل میکنن

به دوست باباشون زنگ میزنن تا نحوه وارد کردن صحیح کد رمز رو بهشون آموزش بده

مبلغ درخواستی رو میزنن

دستگاه ارور(خطا)میده

مبلغ بیشتری رو درخواست میکنن

دستگاه ارور(خطا)میده

بیشترین مبلغ ممکن رو درخواست میکنن

انگشتاشون رو برای شانس رو هم میذارن

پول رو میگیرن

برمیگردن به ماشین

آرایششون رو توی آینه عقب ماشین چک میکنن

توی کیفشون دنبال سویچ ماشین میگردن

استارت میزنن

پنجاه متر میرن جلو

ماشین رو نگه میدارن

تو خیابون یکطرفه دنده عقب میگیرن

دوباره برمیگردن جلوی بانک

از ماشین پیاده میشن

کارتشون رو از دستگاه عابر بانک بر میدارن (حواس نمیذارن برای آدم)

سوار ماشین میشن

کارت رو پرت میکنن روی صندلی کنار راننده

آرایششون رو توی آیینه چک میکنن

احتمالا یه نگاهی هم به موهاشون میندازن

میندازن توی خیابون اشتباه

بر میگردن

میندازه توی خیابون درست

5کیلو متر میرن جلو

ترمز دستی رو آزاد میکنن(میگم چرا انقدر یواش میره)

 بچه که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم حالا که بزرگیم چه دلتنگیم

کاش دلامون به بزرگی بچگی بود

کاش همون کودکی بودیم که حرفهاش رو از نگاهش میشه خواند

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

کاش قلبها در چهره بود اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و دل خوش کردیم که سکوت کردیم

سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی که یه نفر بفهمه بهتر از هزار فریادیه که هیچ کس نفهمه

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست، ناگفته هایی که گفتنش یه دردو نگفتنش هزاران درد داره

دنیا رو ببین...

بچه بودیم از آسمان بارون می اومد بزرگ که شدیم از چشمامون می آید!

بچه که بودیم تنها غم زندگیمون شکسته شدن نوک مدادمون بود ولی حالا غمامون اونقدر زیاد شده که این توشون گمه

بچه بودیم همه چشمای خیسمونو میدیدن بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه

بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم بزرگ شدیم تو خلوت

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

بچه بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم بزرگ که شدیم بعضی هارو هیچی بعضی هارو کم و بعضی هارو بی نهایت دوست داریم

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10 تا دوست داشتیم

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعد از یادمون میرفت بزرگ که شدیم گاه دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم بزرگ که شدیم حتی 100 تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه

بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی

بچه بودیم درد دلهامونو به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند بزرگ شدیم درد دلهامونو به صد زبان به کسی می گیم هیچ کس نمی فهمه

بچه بودیم دوستیامون تا نداشت بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره

بچه که بودیم بچه بودیم بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم